ROZDZIAŁ II

Holland POV: 

Leżałam na łóżku wraz z Fievel’em i rzucałam mu piłkę. Co prawda miałam go od niecałego roku to zdążyłam go pokochać. Bardzo mi pomagał, zwłaszcza kiedy mnie bronił lub coś mi podawał. Dzięki niemu nie musiałam po świecie chodzić z białą laską jak było przez pierwsze dwa miesiące. To było bardzo krępujące kiedy ludzie wszędzie gdzie mnie spotkali chcieli mi pomóc. Kiedy tak Fievel przynosił mi piłkę usłyszałam dźwięk sms’a. Sięgnęłam po telefon, ale go nie znalazłam. Zaczęłam macać łóżku w wielu miejscach, ale także go nie było. Nagle poczułam jak Fievel wskakuje na łóżku i kładzie mi telefon na nogach. - Dziękuję Fievel. Jesteś niezastąpiony. – powiedziałam po czym wzięłam telefon z nóg i wcisnęłam guzik, po którym wiadomość automatycznie zaczęła się odczytywać. 

„Co robisz jutro? xx” zaśmiałam się z tego jak śmiesznie to brzmiało z ust lektora, który zdecydowanie nie umiał czytać naszych buziaków. Po chwili jeszcze usłyszałam: „Nadawca: Crystal”. Już bez tego wiedziałam, że to ona. Zdecydowanie nie miałam innej przyjaciółki czy chociażby koleżanki. Odkąd stałam się niewidoma to tylko ona mi została. Od urodzenia byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami i cieszę się bardzo, że nie odwróciła się ode mnie, kiedy straciłam wzrok. Miała ciemne włosy i była szczupła. Przynajmniej tak było rok temu. Ale ona nie lubiła zmian. Nigdy nie farbowała włosów i zawsze miała je długie. 

Włączyłam samoistne pisanie i powiedziałam „Właściwie to nic. Proponujesz coś?”. Wiadomość się wysłała, a ja tuż po chwili dostałam sms zwrotny. „Zakupy?” Uśmiechnęłam się do siebie. Kochałam ją za to, że mimo, że nie byłam normalną nastolatką to ona tak właśnie mnie traktowała. Tak naprawdę wszystkie ubrania, które mam w szafie kupiłam z nią. 

- Bardzo chętnie. 

- Więc bądź gotowa o 11.

- Do jutra, xx. – gdy to powiedziałam odłożyłam telefon po czym położyłam się na łóżku i bardzo szybko usnęłam.

Dylan POV: 

Następnego dnia miałem już zdecydowanie lepszy humor. Ojciec wyszedł do pracy za czym wstałem, a mama zjadła ze mną śniadanie i również się do niej udała. Ja mający mnóstwo energii postanowiłem wyjść pobiegać. Robiłem to regularnie gdyż tak utrzymywałem moją kondycję i sprawiało mi to przyjemność. Włożyłem dresy, białą bokserkę i wskoczyłem w buty od biegania po czym wyszedłem zostawiając w domu moją siostrę Julię. Włożyłem słuchawki w uszy i ruszyłem w tereny dobrze mi znane, którymi biegałem codziennie. Biegłem w tradycyjnym tempie nie czując żadnego wysiłku. Mogłem stwierdzić, że to dla mnie trucht, choć niektórzy nie wytrzymali by takiego tempa przez pięć minut. 

Kiedy tak biegłem przez dzielnice przystanąłem na moment i sprawdziłem godzinę, była już 12. Postanowiłem, że odwiedzę Posey’a. Dziś policja miała go wypuścić. Oczywiście nie okazało się, że jest niewinny. Po prostu nie mają żadnych konkretnych dowodów, rozprawa jest za dwa tygodnie, a oni nie mają prawa go trzymać w więzieniu przez ten czas. Zacząłem szybciej biec i już po kilku minutach byłem u przyjaciela. Jego mama nie chętnie mnie wpuściła, ale jednak ją ubłagałem. Ruszyłem od razu do jego pokoju.

Holland POV:
Wyszłam z domu kiedy usłyszałam dźwięk klaksonu. Czekała na mnie Crystal i  po momencie usłyszałam zamknięcie drzwi od samochodu i poczułam jak mnie przytula.
- Jak ja Cię dawno nie widziałam. – powiedziała przyjaciółka i dalej mnie tuliła.
- No tak, całe dwa dni. – uśmiechnęłam się pod nosem. Po chwili pomogła mi wsiąść do samochodu i ruszyłyśmy.
Po dwóch godzinach zakupów skończyłyśmy i postanowiłyśmy zajrzeć do tutejszej kawiarni. Weszłyśmy i złożyłyśmy zamówienie siadając na naszym miejscu.
- No to opowiadaj jak minął Ci wczorajszy dzień?- zapytałam uśmiechając się. Nie lubiłam  siedzieć w ciszy, bo nigdy nie byłam pewna czy osoba mi towarzysząca dalej ze mną siedzi.
- Całkiem dobrze. Zaliczam go do udanych. A Ty jak tam sobie wczoraj radziłaś? – usłyszałam i poczułam jak przede mną kelner kładzie kawę.
- Wiesz, jak co dzień byłam na spacerze z psem. Później wróciłam do domu i w zasadzie nic nie robiłam. Jak zwykle zresztą. – westchnęłam zmęczona już tym wszystkim.
- No tak, Ty nigdy nic nie robisz. Powinnaś kogoś poznać i nie siedzieć całymi dniami w domu. To, że jesteś niewidoma nie oznacza, że masz siedzieć tylko i nic nie robić.
- Dzięki za radę. Ale wiesz, że mi ciężko. A to, że rodzice są nadopiekuńczy wcale nie pomaga.
- Gdybyś tylko chciała to by tacy nie byli.
- Łatwo powiedzieć. Skończmy już ten temat. 

________________
Rozdział ponownie krótki. Jednak mogę Wam powiedzieć, że w trzecim będzie trochę więcej się działo. Ja mam szkołę i chciałam Wam póki co dodać to :)